رزتمپ

بازی با سایپا برای سرخ ها یک نقطه پایان و البته یک نقطه آغاز است. لابلای هیجان سرخوشانه این روزها و تب و تاب کورس قهرمانی، بازی با سایپا معنا و مفهوم دیگری دارد. مفهومی ورای معادلات و پیش بینی های روزمره در مسیر قهرمانی. یک مفهوم انتزاعی از یک آغاز و یک پایان عجیب و تلخ.

برای درک این مفهوم باید به دور رفت برویم. بازی در روزهای تیره روزی ابتدای فصل. نبردی که با درخشش رضا نوروزی و غلامرضا رضایی دو تفنگدار سابق سرخ به نفع سایپا تمام شد تا یک باخت دیگر در پرونده پرسپولیس برانکو ثبت شود. در روزی که پرسپولیس مثل تمام این روزهای فصل فرصت سوز بود و بیشمار موقعیت گل از دست داد که شاید مهمترین آنها پنالتی از دست رفته مهدی طارمی بود. بازی با سایپا در دور رفت به رغم همه فراز و نشیب هایش در یک نام خلاصه می شد؛ هادی نوروزی کاپیتان پرسپولیس که برای آخرین بار در لیگ بازوبند کاپیتانی سرخ ها را بر بازو بست و پیشاپیش لشکر سرخ به میدان رفت. آن روز کسی نمی دانست که این آخرین حضور هادی گل با پیراهن پرسپولیس است چه اگر سر سوزنی احتمال آن فاجعه هولناک وجود داشت، بازی با سایپا بدل به گودپارتی محشری می شد که برای ابد در یادها باقی بماند. با این وجود گودبای پارتی خاموش نوروزی تلخ و سوت و کور بود؛ درست مثل خداحافظی ناگهانی اش. او برای آخرین بار در لیگ برابر نارنجی ها هنرنمایی کرد. سایپا آخرین خاکریزی بود که آپاچی سرخ آن را هدف گرفت و پس از آن بدل به خاطره شد. یک خاطره تلخ و ابدی.

از آن روز قریب به چندین ماه سپری شده، اما سر سوزنی از داغ هادی و یاد هادی کم نشده. گویی کاپیتان هنوز هم همراه پرسپولیس است و اگرچه جسمش اینجا نیست اما روحش در لحظه لحظه پرسپولیس حضور دارد. در تمرینات، بازی ها و حتی شادی گل های پرشور این روزها. او درست مثل یک کاپیتان واقعی بالای سر تیمش است و تیمش را هدایت می کند. مثل امروز برابر سایپا که یادآور گودبای پارتی اوست. هادی امروز با حضور نامرئی اش همراه پرسپولیس است تا تکرار نقطه پایان و آغاز پرسپولیس بدل به یک خاطره شیرین شود. یک برد بزرگ با چاشنی انتقام بازی دور رفت و البته بالا رفتن بیشتر در جدول. هدفی که هادی گل امروز به دنبال آن است.