رزتمپ

طارمی بیشتر از اینکه پسر خوبی باشد، شبیه پسران خوب است. بیشتر از اینکه آدم خوبی باشد، شبیه آن‌هاست. کسی که به محرمی ماشین می‌دهد و طلبش را به پیشکسوت و زندانی و خانواده خبرنگار می‌بخشد، بخاطر پول تمرین تعطیل نمی‌کند. تهدید نمی‌کند. اگر بکند، یعنی یک جای کار می‌لنگد. یک چیزی ناجور است. جلوی کاپیتان تیم، عربده نمی‌کشد. بعد از چند ماه درخشیدن، برای بقیه ادعای بزرگتری نمی‌کند. حتی اگر چنین چیزی در ذهنش باشد، حداقل به زبان نمی‌آورد. خجالت می‌کشد. از خودش، از بقیه، از بزرگترها.

«انقدر شرمنده هواداران هستیم که به اعتصاب فکر هم نمی‌کنیم.» اول فصل که شایعه اعتصاب بازیکنان پرسپولیس بخاطر مشکلات مالی پیچید، همه چیز تکذیب شد. اوضاع خیلی بد بود. کسی فکر اعتصاب هم نمی‌کرد. همه فقط حمایت می‌خواستند. «بخاطر نوروزی حمایت کنید. حمایت کنید تا قهرمان شویم.» حمایت کردند، پرسپولیس مدعی قهرمانی شد و بلافاصله خبر اعتصاب پیچید. وقتی تیم ته جدول بود، نمی‌شد اعتصاب کرد اما اوضاع تیم مدعی قهرمانی فرق دارد. حقوق‌تان را می‌خواهید؟ حق دارید. فقط جان عزیزتان، دیگر اسم نوروزی و اتحاد را نیاورید. از حمایت حرف نزنید. تماشاگرها، وسیله نقد کردن مطالبات شما نیستند.

پرسپولیس برانکو قهرمان بشود یا نشود در خاطرات می‌ماند. همانطور که پرسپولیس دنیزلی ماند. قهرمان نشد، ولی لیاقت خاطره شدن را داشت. اگر این تیم قهرمان شود، همه از حماسه حرف می‌زنند. اگر نه، از طارمی. بزرگتر کوچک‌ترهای پرسپولیس. بزرگتر بازیکنانی که حق داشتند پول‌شان را بخواهند، حق داشتند شکایت کنند، اما حق اعتصاب نداشتند. بازیکنانی که روز بدشان، حمایت خواستند و روز خوب‌شان، نمکدان شکستند.

مهدی طارمی، سوشا مکانی، رامین رضاییان، محسن مسلمان و امید عالیشاه. این نام‌ها، هیچوقت فراموش نمی‌شوند. قاتلان پرسپولیسی که قرار بود، دوست داشتنی باشد. قرار بود، شبیه پرسپولیس دایی و خلعتبری و سیدجلال، نباشد.

سیما اسپورت